Hiç beklemeden eve gittim. Vakkası ağıra sokup orda beklemesi gerektiğini ve annesinin, kardeşlerinin yüzünü dahi görmeyi haketmediğini söyledim. Vakkas o kadar dayaktan sonra sadece dediklerimi yapıyor yüzüme hiç bakmıyordu daha doğrusu bakamıyordu. Eve girdiğimde vakkasla beraber bir yolculuğa çıkacağımı ve köylü sorarsa ile gittiğimi söylemelerini söyledim. Evden ayrıldım. Evden çıktıktan sonra ahıra doğru gittim ve vakkasıda alıp verilen adrese doğru gitmeye başladık. Adrese göre bir minibüse binip köyün en tenha yerine kadar gidip ordan sonra 20 dakika yürümemiz gerekiyordu. Fakat denildiği gibi olmadı, minibüse bindiğimiz zaman şoför son durağın o köy olmadığını ve o köye minibüslerin girişin ve çıkışın yasak olduğunu söyledi. Şoföre göre patika bir yolun başında inip 35-40 dakika yürüyecektik. Denildiği gibi yaptık şoförün bizi indirdiği yerden dümdüz şekilde önümüzde ki yolu takip ettik ve birkaç evin olduğu bir köye vardık. Köye vardığımda dikkatimi çeken tek şey çok sessiz bir alan olmasıydı. Kağıtta yazılan şey kırmızı kağılı küçük bir gecekondu idi evin numarası sonradan yazılma 6 haneli bir numaraymış. Sadece etrafımıza bakarak bu evi aramaya koyulduk. içimden diyorum “ah şerefsiz vakkas ne hallere düşürdün beni” fakat evlat yapacak bir şey yok.