Çaresiz kalmıştım ne yapacağımı bilmiyordum. Bir yandan içimde şey vardı bırakayım bu vakkası ne olursa olsun, ister ölsün, ister gebersin fakat gönlüm el verdi hoca ile konuştum “hocam” dedim. “Ne yapmamız gerekiyor, bir çıkış yolu olsa gerek” hoca bana baktı baktı “bak bilal aga senin bu oğlanın işlediği suç büyük suç ben normalde yardım etmezdim ama ben seni bir yere göndereceğim sen oraya gideceksin onlara benim selamımı ileteceksin onlarda sana yardım edecek” dedi. Çaresizdim, kabul ettim. Eline aldığı bir kalemle bir kağıda bir şeyler yazdı. Kağıtta bir adres, 6 haneli bir numara ve arapça bir şey yazılıydı, aldım kağıdı, kahvehanenin önünden vakkasın ensesinden tuttum, yüzüm yerde bir şekilde vakkasla beraber eve doğru gitmeye başladık. Yol boyu hiç konuşmadık, çünkü benim artık vakkas diye bir oğlum yoktu. Onu bu illet büyüden kurtarıp atacaktım, red edecektim ama baba yüreği genede yenik düşüyordum.