bir ara sohbet ettiğim bir ağabey vardı. memurdu kendisi. nerede çalıştığını yazmayacağım. artık kendisiyle konuşmuyorum. ideolojilerimiz, hayat görüşlerimiz birbirine uymuyor. bu ağabeyin yanına gittiğim zamanlarda 28-29 yaşlarımda falandım. şimdi 32 yaşındayım. görünüş olarak çok genç gösteririm. kimse bana 32 yaşındayım desem inanmaz. her neyse, bu ağabeyin yanında çalışan başka bir kişi var. ruh hastası olduğunu şimdi anlıyorum bu adamın. bu adam benim sakin, saf, sessiz duruşumdan ötürü benimle dalga geçtiydi. bana sen hiç mala vurdun mu dediydi. ben bu lafa çok bozuldum. Allaha şükürler olsun ki gayrimeşru bir ilişki yaşamadım. gerekirse bakir ölürüm ama zina etmem, Allah korusun. işte bu herif resmen benimle dalga geçti. ben kavgacı bir insan olmadığım için sükutumu korudum. ne demek mala vurmak dedim? salağa yattım yani. o da kötü manada değil de öteki türlü, sahici maladan bahsettiğini söyledi. ben de yedim tabii!

işte ben bugün artık münzevi isem, insan içine çıkmıyorsam, bütün insanlardan tiksiniyorsam sebebi budur. ana avrat sövüyorum böyle insanlara... insanların hayat tarzına çatan, onları küçümseyenlerden tiksiniyorum. Allah kahretsin böyle zihniyeti de, böyle insanlığı da.

bunu bana söyleyen adam evlidir ve eminim kırk kırkbeş yaşından fazladır. ben boşuna demiyorum, bekarlar, özellikle de bakirler evlilerden daha namusludur diye... zihniyetini gibtiklerim sizi!

kolay kolay başlık açan birisi değilim ama bu yaşadığım gerçek anıyı nakletmek istedim. malanıza da, malınıza da, abazanlığınıza da başlarım.