13.05.2013

dostum ;

karnımda reddedilmiş çocuğum, hüsranlarım ve hayal kırıklıklarımla izmire döndüm. döner dönmez de burayı artık benimsemediğimi yabancısı olduğumu hissettim. evin yolunu tuttum. adımlarım hızlanıp yollar kısalarıken evime doğru içim garip hislerle doldu. ailemi affedebilcek miydim? bilmiyorum diyordum kendime gerçekten de bilmiyordum. apartmanın önüne geldim. çorumlu çocukla tanıştığım o inşaat bitmişti gördüm içim bi tuhaf oldu. evin kapıısına yaklaştım ve içerden yüksek seste müzik geliyordu.

yokluğuma alışılmıştı belliki. kapıyı çalıp çalmama arasında kaldım ama geri dönme gibi bi lüksüm olmadığının ayırdını varır varmaz zile bastım. kapıyı babam açtı üzerinde bir kont kostümü yüzünde maske. içerde kostüm partisi vardı hemen annemi gördüm pamuk prenses olmuş. aman ne prenses. babam bi an duraksadı beni gördüğüne çok sevindi ve sarıdlı bana. herkes aaa melis falan derken annem heyecandan bayıldı. nezih bey de bal kabağı kostümünden sıyrılıp anneme kolonya koklatmaya başladı. babam parti the end kankiler kızım geldi hadi evlerinize edi herkes yolladıktan sonra kalan sadece ben, annem ve babamdık.

defalarca özür dilediler benden ben de herşeyi anlattım uzun uzun. konyadaki patronumdan söz ettim. vay be dedi babam ne adamlar var böyle genç bi çıtırı görmesinler aman hemen avlarlar. olsun kızım sen o çocuğu doğur biz bakarız. dedi. annem de yeni bi bebek harika olur falan derken birden eski melis olabileceğim düşüncesiyle kalbim huzur doldu.

oh canım odam nasıl da özlemişim.

iyi geceler dostum