chicagodaki kamyon

bu gece yoksun buralarda.

bir şeyler karalamanın zamanı. o artık sinirini bozan noktalarımdan koya koya yazayım bari. bu kez yunan ezgileri yok; azıcık biraz chopin, azıcık melankoli, bolca pişmanlık, bir ton da yaşanamamışlıklar var. hepsi bu gece benimle. işte bu yüzden chopin, boş boş gecenin karanlığına başka bir şey dinlerken bakamazsın çünkü. kafandan geçen bir sürü şeyi salıveriyorsun, düşünme zahmetine girişmek yerine kendini müziğin narinliğine bırakıyorsun. işte chopin bu işe yarıyor.

neyse amma da çok konuştum chopin'den. gibtir edelim, diyeceğim şey var. sevgili ch k bir süre sonra acaba bana karşı hissettiklerin de kedilere karşı hissettiklerin gibi mi olacak? o kadar sevdin, o kadar vazgeçemedin ama biliyorsun seni bıktırdılar. bıktırıyorum seni sanırım. elimde değil, aksiyim. sevmiyorum insanları. her neyse sana değer veriyorum, bunu unutma. seni anladığımı düşünüyorum çünkü. bana dertlerini anlatmanı seviyorum, sanırım sorunlarını dinlemeyi sevdiğim tek kişisin. ben sana karşı bir kapalı kutu oldum ama, neden bilmiyorum. dinlemeyi pek sevmediğini hissettiğimdendir belki. ilgisiz olduğunu sezmiş de olabilirim. içinden belki bahane diyorsun. aman, kim bilir belki de öyle.

bayağı yavaş ilerliyorum, itiraf etmeliyim. güneş doğacak yakında. gecenin bilmem kaçında başladım. chopin eserleri akıyor gidiyor ve yazdığıma baksan ortada bir şey yok. ama sanırım ben söylemek istediğim şeyi söyledim. seni seviyorum, hepsi o işte dostum. umarım seni bıktırmam kendimden.