Açınca, kalemi görüyor. Tahta, eski ve berbat görünümlü.

Bir an duraksıyor.

Gözlerimin içine bakıp:
"Şaka mı yapıyorsun?" Diyor.

Allah Allah. Niye beğenmedi şimdi bu.

Gia:Yok. Şaka yapmıyorum. Benim yazı yazmaya başladığım ilk kalemim bu. Gözümde çok değerlidir.
Şeyma:Demek gözünde çok değerli?
Gia:Evet.
Şeyma:(Kalemi ortadan ikiye kırıyor)
Duraksıyorum bir an. Beynimde şimşekler çakıyor. Ne diyeceğimi bilemiyorum. En son başlıyorum konuşmaya.
Gia:Bak kızım sen ne düşünüyorsun bilmiyorum ama ben maneviyat adamıyım. Süslü ve cıvık hediyeler ile işim olmaz lakin sen bir şairin ilk kaleminin ne kadar değerli olduğunu anlayamayacak kadar acizsin.

Şeyma (Üzerime yürüyor, tokat atacakken kolunu yakalıyorum)

O kadar sinirliyim ki Şeyma'nın kolunu sıktıkça sıkıyorum.

Şeyma bırak diyor.

Canım yanıyor diyor.

Daha çok sıkıyorum..

Diğer elindeki kalemi saplıyor yanağıma!

Canım çok fena acıyor.

Kanlar üzerime akıyor.

Şeyma gidiyor..

Kalemin parçalarını alıyorum bir taksiye atlayıp doğru hastaneye.

Yanağıma dikiş atılıyor.

Yanağım pansumanlı.

Babama ne diyeceğim şimdi ben?

En sonunda eve gidiyorum gitmesine ama durum bildiğim gibi hiç değil. Ortalık karışmış!