şansım varmış ki bu hareketimi fark etmediler. önceki yerimde otururken arkamda oturan 60lı yaşlarda, torununu okula zütüren teyze hariç… o her şeyi gördü ve suratıma “beni kandıramazsın.“ der gibi bir ifadeyle baktı. işler yolunda giderse sonra bu işin de icabına bakmalıydım…
ben bu düşünceler içerisindeyken kız çantasından çıkardığı müzik çaların kördüğüm olmuş kulaklığını çözmeye çalışıyordu… yanındaki ihtiyarın yardım edip etmeyeceğini merak ediyordum, babası olsaydı ederdi… bundan emindim…
etmedi… yoksa kuşkularımda haklı mıydım? o kız, o gencecik ve güzel kız bir rus muydu? ülkesinden zorla getirilmiş ve burada ücret karşılığı erkeklere mi pazarlanıyordu? normal davranması için kaç kere dayak yemişti kim bilir…
kulaklıklarını taktı ve play tuşuna bastı, sağ elinin o zarif ve ince baş parmağıyla…
müzik tüm koridoru sardı, hafif bir müzikti, evet evet piyanoydu… klagib müzik dinliyordu güzel kız… ve ben daha önce klagib müzik dinleyen bir türk kızı tanımamıştım… tanrım neler oluyordu?!
türk olmadığına emin olmak için bir şeyler yapmalıydım ama ne?
düşünemiyordum çünkü korkuyordum… bu bilgileri öğrenmem benim ve ailemin hayatı için tehlike demek oluyordu… ama bu işe girmiştim bir kere, jason statham olsaydı geri adım atar mıydı? kesinlikle atmazdı… bütün statham filmlerini gözümün önünden geçirdim ve yeterli gazı aldım… şimdi düşünebilirdim…
buharlaşan cama kafamı dayayıp, türk kızlarını düşündüm… belirgin özellikleri neydi?
yağlı saçları? bu kızın saçları hiç yağlı gibi durmuyordu, ama bu yeterli bir kanıt değildi.
sakalları? yüzünde bir tek tüy tanesi bile yoktu kaşları hariç ama bu da yeterli değildi.
başka bir şey olmalıydı, kafamda şüphe bırakmayacak bir şey, ama neydi o şey?
cebimden çıkardım rocco şekeri dilime yapıştırdım ve düşünmeye devam ettim. rocco işe yaramıştı, evreka!