Bu arada öylesine içimden gelen bir hikaye şuku atın falan demiyecem kimse olmasada yazıcam

3günüm hastanede geçmişti ve çıkmıştım sonunda yüzüm gülüyordu bunu gören annem

A: hayırdır beyfendi mutlusunuz bakıyorum?

B: anne daha ne olsun 1 haftadır yataktayım artık özgürüm dedim

Oda bende güldük şu etraftaki kelimeler beni yoruyordu her eşyada her cisimde görüyordum ama artık alışmıştım ve 1 ayın sonunda alçılarım çıktı ve artık tamamen özgürdüm.

E haliyle okulada tekrar dönmek gerek değilmi.

Okula gittiğimde zaten herkes olayı öğrenmişti başıma toplanıp geçmiş olsun diyip bir ton soru sordular etraftaki kelimeler o kadar çoğaldıki artık okuyamamaya başladım ve kendimi iyi hissetmediğimi söyleyip lavaboya gitmem gerektiğini söyledim.

Şu etraftaki kelimeleri görmek iyi güzelde dez avantajıda çok insan olunca başı çok ağırıyor insanın