Soluk soluğa okuyacaginiz ışıklı mışıklı bir hikâye yazıyorum ilgi gelirse devam ederim

Moskovada Güzel bir sabahti. Pencereyi araladim ve sokağa göz gezdirdim kar yagmisti heryer bembeyazdi. Uykulu gözlerle yataktan ciktim. Gecen günden kalman fasulye yemeğini ısıtıp soğanla birlikte sabah kahvaltimi yaptim. Biraz sefil bir hayatim vardi. Ama idare ediyordum. Ardından üstüme kalin giyecekler giyip aşşagi cay yudumlamaya doğru indim. Hava cidden buz kesiyordu. Direk kahveye girerek siderovich amcami gördüm. Oda beni gördü oradan kahveciye kaş göz işareti yaparak sicak caylarimizi getirirdi. Sicak caylarimizi yudumlarken konuşup muhabbet ediyorduk. Caylarimizi bitirdikten sonra ben eve doğru yol aldim. Evde derme çatma bir isiticim vardi onun karsisina geçtim ve babamin bozuk radyosunu oynamaya basladim. 2 3 saat ugrastim ve yinede calistiramadim. Ardından Yatagima uzanip tüplü televizyonumu actim ve haberleri izlemeye başladım. Nükleer savaştan bahsediyorladi. Kore herkesi tehdit etmişti. Hatta Amerikaya füze ateşlemeye bile kalkmisti. Amerika sessizdi. Firtindan önce sessizlik. Rusya diken üstündeydi. Moskovanin merkezine s400 hava savunma sistemleri yerleştiriyorlardı. Durum vahimdi. Haberleri izlerken birden yayin kesildi. Ve Rusya acil durum yayini başladı. Herkesi korunaklı güvenli yerlere cagriyorlardi. Moskova metrosu moskovanin en güvenli yeriydi. Benim aklima orasi gelmişti. Direk biraz su içip üstüme en kalin giyeceklerimi giydim ve metroya doğru yol aldim. Anonslar yapiliyordu. Metroya az kalmisti ki bir siren duyuldu kulakları sağır eden bir siren. Herkes metroya doğru koşmaya başladı çünkü en guvenli yer orasiydi. Kapilar acildi ve içeri doğru ilk ben girdim ve bir kalabalık girdi. ardindan biraz daha kişi girdi ve kapilar kapatilmaya başladı. Herkes can havliyle kapiya yukleniyordu. Son kapiyi izliyordum ve havadan düşen bir demir parcasi gözüm onu takip ediyordu. Ardından yere cakildi ve gözleri kor eden bir igib etrafa yayildi ve kapilar kapandi.