bu başlığa günde bir entry gireceğim

Kısıtlanmışlıklar içerisinde kalmak, bir bunalım sahibi olmak ve Hrıstiyanlıktaki isa'yı anlamak. Yaşamadım hiç birini ama anlayabiliyorum. Peki doğru olduğunu bilmediğim şeyi zannetmekten öteye geçebiliyor muyum? Hayır. Bir ömür pgibolojik acı çekmek, bu kaldırılması çok zor bir yük. Neden bazı insanlar tanrının varlığını bu kadar sorgular? Ve neden bazıları için bu kadar önemsizdir. Benim gibi insanlar hiç bir şekilde tanrıyı umursamazken diğerleri neden onu umursar Tanrının var olmaması bir şeyi değiştirir miydi ki? Her şey daha anlamlı oluyor tanrıyı çıkartırsak hayattan. Bir ömür kısıtlamalarla geçiyor. Aşka boyun eğen Tarının kurallarına boyun eğen ve bitkin bir vücutla kendi anlamsallığını sorgulamaya çalışan insanlar var, insan düşünmek için bitkin. Ortadaki sorundan ötürü düşünen insan ortada hiç bir sorun yokken düşünürse ne olur? Aynı benim gibi. Asıl o zaman gerçekleri görür bunalmak için çok kısa olan hayatta ömrünü sanata harcayanlar var. Aynı mutluluğa harcadıkları gibi. Her insan hayatında bir kez bile olsa önemli bir yere oturmak istiyor. Diğer insanların kendilerine saygı duydukları bir konum. Ve çoğu insan bunu başaramıyor. Unutmayacağım bunu asla! Altını ayaklarımla ezdiğim toprakta binlerce ölü var ve bu ölülerin bazıları benim saygımı kazandı. Onları hiç tanımasam bile.