"Ormanda etrafı yeterince iyi dinlerseniz Gargamel'in çığlıklarını duyabilirsiniz. Hatta iyi bir çocuk olursanız şirinleri bile görebilirsiniz" derdi hep televizyon. Bende gerçek olduğunu sanardım. Gerçektir de belki. Ama benim iyi bir çocuk olmadığım ve şirinleri gördüğüm kesindi.

Hadi gelin size gerçek hikayeyi anlatayım.

Herşey lisenin bittiği gün başladı. Okulumuzun ön bahçesinde büyük bir kep atma töreni yapılmış, mezun olmuştuk. Tabii hepimiz mutluluktan uçmuş durumdayız, akşam yapacağımız kutlamanın planlarını yapıyoruz. Ygs lys hak getire.
Kep atma töreninden sonra 7-8 arkadaş kuytu köşe bi yerde toplandık. Adı lazım değil içlerinden en bin olanı toplamıştı bizi.
Heyecanlı heyecanlı anlatıyordu, akşam için bir mekan ayarlamışmış, araba bulmuşmuş. Hepimiz uçucakmışız.
Bize hayatımızın gecesini yaşatıcakmış.

Kızlardan ne haber dedim, bi anda sustu, ortamda bir sessilik oldu. Verecek bir cevapları olmaadığını biliyorlardı. Boşver dervam et dedim, bu yine anlatmaya başladı. Detayları verdi bu sefer, 8'de onun evinin önünde buluşacaktık. Gideceğimiz yeri söylememişti pekekent. Çoh güzel, çoh güzel deyip duruyordu, iyi hadi inşallah deyip evlere dağıldık.

Evde de zaten bir bayram havası, çıkardığım ygs netinden sonra yüzüme bakan yoktu evde. içeri geçip banyoya girdim, bi yarım saat orda oyalandıktan sonra çıkıp bir birbuçuk saat validem ve pederle takıldım. Genel olarak mükemmel lise hayatımın üzerinden geçip parıltılı geleceğime dair planlar falan yaptık.
Aynı sıkıcı şeyler.

Saat 7 civarı da hazırlanıp evden çıktım. Annemler gideceğimiz yeri sorduğunda bişeyler sallamak zorunda kaldım, güzel arkadaşım her detayı vereceği için daha nereye gideceğimizi bile bilmiyordum. Hayatımın mahvolacağını bilseydim ölsem çıkmazdım o evden.