23. BÖLÜM

Ne kadar aptal bir insandım. Bugün hayatımda hiç işlemediğim kadar suç işlemiştim. Önce hırsızlık yapıp uyuşturucuları çalmıştım. Sonrada bir insanın bıçaklanmasına yardım etmiştim. Yaptığım en büyük kötülükse dostuma en büyük kazığı atmak olmuştu. Şu anda hapishanede olmamın sebebide Allah tarafından cezalandırılmamdı. Çünkü bunun başka bir açıklaması olamazdı. Annem hapishanede olduğumu öğrenirse kalp krizi geçirceğinden emindim. Yapıcak birşey yoktu. En sonunda burada olduğumu öğrenecekti. Parmaklıkların içinde 3 kişiydik. Diğerleride deli gibi ne yapıcaklarını düşünüyorlardı. Büyük bir ihtimal bu gece burda kalıp yarın mahkemeye sevkedilecektim. Düşübmekten kafayı yiyeceğim sırada Samara'nın sesiyle irkilmiştim. Buraya gelmişti. O kadar çok utanıyordumki nerdeyse yerin dibine girecektim. Bana nefretli bir şekilde bakarak

s: Seni dostum sanmıştım. Sen ne yaptın. Parayla uyuşturucuları çalıp kaçtın.

b: Bak sandığım gibi değil demeyeceğim. Herşey sandığın gibi. Bir hataya düştüm. Affet beni.

s: Seni asla affetmiyeceğim. Baksana Allah zaten cezanı verdi. Buraya gelme amacım seni ziyeret etmek değildi. Paralarıda kaptırdınmı?

b: Hayır. Paralar hala bende.

s: Hemen söylüyorsun yerini ve bende hakkım olan parayı alıp gidiyorum.

b: Bak çok özür dilerim ama paranın yerini sana söylemeyeceğim. Ben zaten o para için burdayım.

s: Vericeksin. Bak istediğin birşeyi yaparım.

b: Gerçekten yaparmısın?

s: Evet. Yaparım ama imkansız birşey olmasın.

b: Yok. Zor birşey değil. Hatta çok kolay.

s: Ne??

b: Beni bu hapishaneden kaçıracaksın...