Kardeşime, anneme ve en önemlisi babama güzelce bir veda mesajı yazıyorum.

Gözlerim kan çanağı.

Açıyorum serumu yavaşça.

Üç, dört damla kanıma karışıyor, hafifliyorum bir an.

Kalbimde hafif çarpıntı. O aritmalı katmayacaktım diyorum.

Bir ses duyuyorum:

"DOKTORLAR DA SiGARA iÇER Mi ABi?"

Var gücümle bağırıyorum "DOKTORLAR DA SiGARA iÇER LAAAN!" Diye.

Bir karartı.

Kestik..

Serum çıkarılıyor, doğru başka bir hastaneye sevk ediliyorum.

3 kez arrest oluyorum.

1 ay sonra başhekim konuşuyor:

"Doktorumuz yaşadığı posttravma sonrası kalkıştığı intihardan sonra beyin hücrelerinde kalıcı hasar meydana geldi... ... Artık sadece yürüme, yemek yeme, tuvaletini yapma gibi işleri yapabilecek. Mental olarak 9 yaşında kalacak."

3 ay sonra bir oda veriliyor.

BAKIRKÖY RUH VE SiNiR HASTALIKLARI HASTANESi'NDE.

Pgibiyatri servisi-4 oda no:620 de.

Artık sabahtan akşama kadar kafamı duvara vurarak ve sigara içerek hep sayılıyorum:

"DOKTORLAR DA SiGARA iÇER Mi?"

3 YIL GEÇiYOR