Saçları dikkatimi çekti. Kıvırcıktı. Gözümü az daha yukarı kaldırdım, Gözlüğü vardı. O delici zeki gözlerle bana bakıyordu.

Kafama dank etti!
Ses tonundan da mı çıkaramamıştım?
Hikayemin başındaki o istanbullu kızdı bu.
O da beni tanımıştı.

Tanıdığına şaşırmış gibi de görünmüyordu.

Gel benimle dedi.
içkilerin parasını verecektim ki bendensin dedi.
Barı kapattık ve geçtik bir park köşesine.

Konuşacak bir ton şey varken konuşacak bir şey kalmamıştı ortada.

Utanıyordum. Ayaklarına bakıyordum sadece.

Zayıflamıştı. Ayak bilekleri narinleşmişti. Gözlerimi biraz daha yukarı kaldırdım. Beyaz bir pantolon, üstünde de siyah askılı bir bluz vardı.

Ve siyah gözlüklerinin içindeki siyah gözleri...

Aradan kaç yıl geçmişti be?
Bir insan kaç saniyede bir insanı bu hâle getirebilirdi?

Aşkı saçma bulan ben, çocukluk aşkımı görünce çocuk olmuştum resmen.

En sonunda bir soru sorabildim.

Şöyle dedim: