Eskiden seri katillerin işi kolaymış… Kıldan, kandan DNA analizlerinin yapılmadığı, her yeri güvenlik kameralarının doldurmadığı, cep telefonlarının elektronik izleme için kullanılmadığı günlerden bahsediyorum.
Parmak izi ile uğraşmak bile çocuk oyuncağıydı. Eldiven takardın, uçlarını asitle yakardın, hatta polisi yanıltmak için bir kurbanının parmak izlerini bırakırdın. Gelsinler şimdi internet çağında yaşasınlar da göreyim onları.
15. yüzyılda, Gilles de Rais adlı asil şatosunda bir sürü çocuk öldürmüş. işkence ve tecavüzle gününü gün etmiş. izlerini öyle örtmeye de gayret etmemiş pek. Bir rahiple ters düşene dek, asildir diye dokunmamışlar.
H.H. Holmes ise cinayetleri için özel bir ölüm oteli inşa ettirmiş. 1893 Şikago fuarına gelen ziyaretçilerin bir kısmı evlerine dönememiş.
Benim favorim Ottis Toole’dur. Ortağı Henry Lee Lucas ile yüzlerce cinayet işlemiş bir yamyamdı. Yakalandığı, hapsedildiği halde sistemin açıklarından yararlanmış.
Çoktan anladığınız gibi kütüphanem seri katilleri anlatan onlarca kitabı barındırıyor. Ama nedense romanları ve filmleri sevmem. Hele o Dexter veya Hannibal yok mu? Bizi popüler kültürün, tüketim zincirinin parçası haline getiren pislikler. Elime geçseler, üzerlerinde çalışmak isterdim.
Seri katiller tarihi, doğal olarak yakalananlardan oluşuyor. Ama elbette yüzlerce kurbanı olup da, ihtiyarlayıp ölen, bilinmeyenler de vardır.
Beni de en çok bu üzüyor. Ölüp gitsem, kimse geride bıraktığım eseri bilmeyecek. Zaten topu topu on yedi kurbanım var ama hepsi benim için özel.
Tecavüzle işim olmaz ama bedenlerle uğraşmayı severim, kurbanlarımın bazı parçalarını onurlandırmak için yerim. Ne de olsa onlarla çok özel bir anı paylaşıyorum...

istek olursa devam ederim.