"Emre olum o tarafa gitme resmen asit fışkırdı lan."
"Olum nasıl iğrenç bir varlıksın lan sen? Neyse hadi."
Yürümeye başladık kapşonlarımızı çekmiştik. Gözümüz dört dönüyordu. Evde ışık var mı kameraların kör noktası var mı açık camlar korumaların devriye süreleri... daha binlerce şey ve gireceğimiz yeri kestirdik. Eğer ses çıkarmazsak bir şey olmayacaktı. Etrafı kontrol ettikten sonra ilk demire tırmanmaya başladık. Yere atladık. ikimiz de çok çeviktik. ikimiz de yetimhanede büyümüş ve çatılar bizim arkadaşımız olmuştu. Her gün yetimhanede kaçar çatılarda uzanırdık. Artık tırmanma ve atlama gibi şeylerde profesyonel olmuştuk. Neyse dönelim hadi. Çalıların arasına girdik. 23 saniye sonra diğer koruma buraya gelecek elini burnuna sokacak yere tükürecek ve geri dönecekti. Dediğimiz gibi oldu. Yalnız burnunu karıştırmak yerine farklı bir karıştırma yaptı o çok acı vericiydi. Yani gözlerimiz için. Sonunda gitti. Hemen duvara tırmanmaya başladık. Hızlıca tırmanıyorduk. Açık pencerenin önüne gelmiştik. ilk içeri atlayan ben oldum. Onu görünce kalbim deli gibi atmaya başladı.