Yoldaydim, sanirim yine o yagmurlu eylul gunlerinden biriydi. Icim urperdi, adimlarim hizlandikca birbirine dolasiyordu. Takip ediliyordum!. Bir ust sokaga geldigimde caddeden ilerlemek yerine sokaga daldim. Karsi caddeye gecmek degildi amacim, onu gorebilmek. Pusuya yatmis aslan gibi tetikteydim, bu bir hirsiz miydi yoksa katil mi? 2 dakika bekledigimde kimsenin gecmedigini ve gecmeyecegini fark ettim. Arkama donup sokaga baktigimda onu gordum!. Elinde bir bicakla sokagin basinda bana bakiyordu. Ellerim titremeye basladi, hemen ogrendiklerimi uyguladim; derin derin nefes al, zihinin calistigini hisset, gercek olmayani reddet!. Ise yaramadigini ustume kosmasindan anladim. Arkama bakmadan tekrar caddeye girip bizim sokagin sonuna vardim. Ev sokagin basindaydi ve kosarak maksimum 30 saniyede varabilirdim. 10 saniye kadar kostum ama sokagin basinda beliren golge durmama neden oldu. Sokakta sadece benim nefes alis verisim duyuluyordu. Once golge, sonra bicak, sonra el ve en sonunda iri yapili bir vucut!. Zaman kaybetmeden bahceye atmaliydim kendimi, sirilgiblam islandigim icin agirlastigimi hissettim, normalden fazla! Dermanim kalmadiginda durmaya calistim ama korku ayaklarimin kontrolunu ele gecirmisti. Sanki ben cocuktum ve babam kollarini acmis, elinde en sevdigim gofretle bahcede beni bekliyordu. O daha sokaga girmeden bahce kapisini aralayip iceri attim kendimi. Ellerim titredigi icin 3. Denemede soktum soktugumun anahtarini. Kapiyi bir hisimla actim ve oyle de kapadim.