mehmetle kavga ettiğim gün bir şeylerin farkında vardım. aptal bir acizliğin içine düşmüştüm. kız hayatıma gireli sadece 1 gün olmuştu ve ben saatler sonra yerde kanlar içinde yatıyordum. belki bu taktanlığın sebebi bendim, belki mehmet belki de o iranlı kız. fark eder miydi? işin ucunda aşk denen pgibolojik çöküntü vardı. gerçekten bu muydum lan ben? neden hormonlarıma yenik düşmüştüm ki?

asalı gördüğümde kanımda salgılanan adrenalin, serotonin ve cinsel istek hormonu beni ona bağlı kılmıştı. asal bana gülmüştü ve uyuşturucudan ilk dozu almıştım. şimdi ise o dozun daha fazlasını istiyordum. daha fazla gülümseme, daha fazla göz teması, daha fazla aşk. üstelik ben bunları düşlerken benim bağımlılığıma başka biri daha ortak olmuştu. o da aynı şeyleri yaşıyordu, ama farkında değildi. onun için aşk yaşanması gereken muhteşem duygulardan birisiydi. benim içinde öyleydi. ta ki taşlar yerine oturana kadar.

beyler yarın işe gidicem bu yüzden diğer partı sabah atıcam. sizde bu gece boştan yere bekleyip kendinizi yormayın. yarın okumaya devam edersiniz. iyi geceler.