Evden çıkıp hocayla birlikte arka bahçeye doğru ilerledik. Gözlerim dolmuş şekilde annemlere yalvardım.
+Anne nolur. Yapmayın. imamlar buluruz başka şeyler ararız. Nolur yapmayın bunu.
Annem bana sımsıkı sarıldıktan sonra
-Biz çocuğumuzun olmasını çok istedik evladım. Babanla bi hata yaptık. Allah yolundan çıktık. Sırf bizim yaptığımız büyü yüzünden senin başın derde girecekse biz canımızı seve seve veririz yavrum. Asla arkamızdan ağlayarak kendini harap etme.
Annem gözünde ki yaşları silip kenara çekildiğinde babam var gücüyle sarıldı bana
+Aslan oğlum benim. Seni çok sevi---
ilk defa babamı hıçkıra hıçkıra ağlarken gördüm. Hoca söze girdi.
-Kuyunun içine girin evladım. Bohçayı da yanınızda zütürün. Allah günahlarınızı affetsin.
Annemle babam kuyuda bıraktığım merdivenden aşağıya doğru indiler. Hoca efendi merdiveni çekmemi söyledikten sonra çantasından çıkardığı kurandan ayetler okurken cebinden yavaşça çakmağı çıkartıp kuyunun içine fırlattı. Sanki içeriye benzin dökülmüş gibi alevler bi anda yükseldi. Ailemin yanarken çığlıklarını duymak kadar içimi acıtan bir şey olmadı. Gözlerimden akan yaşlarla öylece kuyuyu izledim. Çığlıklar kesildi. Öldüler... Hoca efendi seslendi.
+Karanlık çökmeden çıkalım bu köyden evladım
istanbul'a geri dönerken yol boyunca ailemi düşündüm. Ehliyetimin olmamasına rağmen lisedeyken babamdan arabayı çalarak sürmeyi öğrenmem ilk defa işime yaramıştı. Her hatıramda onlar var...