Sessizlik çökmüştü masaya. Annem ile babam arada bir birbirlerine bakıp bana açıklayıp açıklamama konusunda emin olamıyolardı. Sonunda sessizliği bozan annem oldu.
+Biz hata yaptık evladım. Köylü bizi o köyden kovdu. Bizde istanbul'a yerleştik. Sen doğana kadar hiçbir şey yaşamadık. Sen doğduktan sonra olaylar tekrardan başladı. Sanki seni beklemiş gibiydiler. Geceleri uyanıp çığlık çığlığa ağlardın. Bazen ağlamalarına uyandığımda beşiğinin kendi kendine sallandığını görürdüm. 1 yaşına bastığında bu olaylar artık çok ileri gitmişti. Uyandığımızda seni tuvaletin kapısının önünde bulurduk. En son bir gece uyandığımızda beşiğin durduk yere gözümün önünde alev aldı. içinde olduğunu sanıp apar topar beşiği söndürdük. Beşik bomboştu. Sen yine tuvaletin kapısının önünde olaylardan habersiz bir şekilde uyuyodun. Bu olaylardan sonra baban şehirden bi hoca buldu. Eve geldiğinde sureler okudu. Hepimize muskalar yazdı. Bi şekilde onları bu evden gönderdi. Sen o köye geri giderek her şeyi tekrar başlattın evladım. Niye yaptın bunu ?
Cevabım yoktu. Öylece baka kaldım.