Annemlerle vedalaştıktan sonra otobüste ki yerimi aldım. Her zaman sevmişimdir pencere kenarında oturmayı. Manisa'ya vardığımda akşam olmak üzereydi. Otogarda ki taksiye binip evime doğra yola koyuldum. Pencereden dışarıya baktığımda herkes bi yerlere yetişmek için acele ediyordu. Sanki hiç ölmeyeceklermiş gibi bu hayatı sahiplenmişler...
+Üniversite öğrencisi misin yiğenim
-Evet abi daha ilk senem olucak
+Hayırlısıyla oku ailenin yanına dön bakalım
-inşallah abi
insanları bile samimi olan bu şehire ısınmaya başlamıştım şimdiden.