içeri girdim "Selamun aleyküm" , "Aleykum selam". Niyazi Allah razı olsun 5 yıl boyunca iyi çalıştın, emek verdin ama biz artık senin işine son veriyoruz hakkını helal et. Neden çıkardığımız sorma, sermaye işleri vs. vs. bişeyler salladı beni şutladı. Beyler ben napıcaktım 24 yaşındayım doğum günüme 3 gün kalmış ve babamla benim altına yattığım milyarlarca borç var. Ben işsiz kalıyorum. Tazminat aldım 8000 tlye yakın, çıkmazın içindeydim ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilmiyordum. "Allah büyüktür" dedim. Kimseyle vedalaşmadan ordan çıktım yol boyu sövüyorum, geldim eve babam koltuğa uzanmış kalbini tutuyor. Açtım kapıyı beni görünce kendine çeki düzen verdi "aa oglum ne işin var" felan dedi. "iş mi yok", "birşey mi oldu" vs soruyor. "Baba işten çıkarttılar beni" dedim. Babam önce bir şaşırdı, ara sıra elini kalbine zütüryordu bişey vardı beyler ben anlardım ama hazırlıklı değilim hiç birşeye şu işten çıkarılmanın şokunu bi atlatmam gerekiyordu. Üzülüyordum, babam diyordu "herşeyin hayırlısı olur, herşey olacağına varır" dedim baba eyvallah beni bırak ben bir duş alayım yatayım biraz. Babam dürekli moral vermek için yanıma geliyor bir isteğin varmı diye soruyordu. En sonunda sinirlendim beyler, "baba beni bi rahat bırak iki saattir kafamı şişirdin ulan" diye bağırdım pişmanlık içersinde geri yattım. Beyler ağzımı yüzümü, gibiyim keşke söylemeseydim ulan hala vicdan azabı duyuyorum. Babam bana baktı "tamam oğlum" dedi saçımı ovaladı gitti. Beyler nerden bilebilirdim ki o an babamla son konuşmam.