Beyler ben direk işten çıkınca vın mahkemeye gitmek için, bindim minibüse. Millete bakıyorum herkes perişan, çaresiz herkes kendi menfaatlerini düşünüyor
"oğlum niyazi" dedim " gibtir et kimsenin ekmeğiyle oynama gibtir git yat evine bir gün ekmeğinle oynarlar yannan yemiş gibi kalırsın." direk minibüse bindiğim gibi "kapatan müsait bir yer" dedim indim aşşağıya zaten evimede yakındı iş yeri 15 dakika yürüdüm eve geldim. Akşam babamla biraz sohbet ettik babam baktı yüzüme "oğlum bak belki evlenmek istersin felan bir görüştüğün vardır gözünü seviyim şu son 1 yılda sakın düşünme çok borcumuz var dönemiyoruz" baktım babama beyler "aman baba ne evlenmesi, ne karısı, ne kızı hasbinallah" dedim başladık çayları yudumluyoruz sohbet ediyoruz. Beyler iş cidden ciddiydi bizim aşırı şekilde borcumuz vardı ve kurtulamıyorduk ben işten bir çıksam yannanı yedik. Maaşımın 4/3 ü borçlara gidiyordu. Ertesi sabah hiç olmasını istemediğim bir şey yaşadım. Hayata karşı büyük bi darbe yedim beyler. Bu arada iş yerinde 5 yıldır çalışıyorum, ortamda sevilen biri gibiyim. Sabah uyandım, ettim kahvaltıyı içimde bir sıkıntı var, yahu diyorum bu sıkıntı hayra alamet değil. Bastım gidiyorum moruk bir dalda sigara yaktım, geldim iş yerine. Adamın biri bana baktı "geçmiş olsun niyazi" dedi. Oglum ne ayak la ne geçmiş olsunu öldüm mü? felan derken girdim içeri "Mesut bey seni çağırıyor" dediler.