Ben yavaştan iş aramaya başladım. Lise mezunuydum, bilgisayar programcılıgında biraz bilgim vardı. Kenar mahalle semtin birinde 1400 tl maaşla çalışmaya başladım. Çok şükür ev kira değildi kira derdimiz yoktu. Babam emekliydi onunda her ay güzel bir geliri vardı. Evimize sıkı bir bütçe giriyordu. Ben maaşımı aldığım zaman markete gidip osu busu herşeyi dolduruyordum, babam keza eşyaları yenilemeye başlamıştı, o kadar modern olmasada hayatımız yavaşça değişiyordu. Beyler o zamana kadar aklımda aşka dair hiç bir şey yok zaten annem yüzünden kadınlardan nefret eder olmuşum. Ev-iş arasında başka hiç bir şey yapmıyordum. Birde o zaman evime osmanlı nargilesi almıştım artık cafelerle bile ilişkimi kesmiştim. Pek arkadaşımda yoktu. Bu iş yerinde bir gün bir olay yaşandı. Çalışanlar bilgisayarları tamir ederken sağlam parçaları çalıyor, sahibini arayıp "efendim parçanızda arıza var yenisi takmamızı istermisiniz" deyip "peki takın" deyince bilgisayardan çıkardığı malzemeyi geri takıp +300- 400 kar elde ediyordu. Beyler hayatım boyunca en sevmediğim şey haksızlık. Haksızlığa asla gelemem bende gittim patronla konuşmaya, girdim içeri
-Mesut bey kolay gelsin
-Eyvallah niyazi hoşgeldin ne oldu hayırdır
-Mesut bey ahmet abiler parça söküp insanlardan ek para istiyor bu yaptıkları ayıp değilmi? yani insanların boşa paralarını alıyorlar
-"Sanane bundan niyazi sen kendi işine baksana oglum kolay mı burayı işletmek hep onlarmı yiyecek biraz da biz yiyelim" dedi güldü dalgaya aldı.
Hee senmisin öyle diyen şimdi ananı gibtim senin yüz tipiyle "peki o zaman mesut bey kolay gelsin" dedim çıktım. Beyler bunlara bişey yapmalıydım uzun zamandır buranın ekmeğini yiyordum ve borçlarımız vardı, işimi riske edemezdim ama bişey yapmalıydım.