biraz çimenlerde oturduktan sonra arkadaşım Gökhanı aradım, acilen gelmesini söyledim ve 10 dakika sonra yanıma geldi. Kendisi en samimi dostlarımdan biriydi, ben ağlamıyordum ama onun benim içinde bulunduğum durumu farkedince ağladı, ben de kendimi tutamamıştım...

sövüyordum, kimse sövdüğümü bilmesem de, bu beni rahatlatıyordu.

bir anda yemin içtik kendimizce, semtteki uyuşturucuyu bitirecektik.

ağzımızdan şunlar döküldü sadece:

"ZEYTiNBURNU ŞAHiDiMiZ OLSUN UYUŞTURUCUYU BiTiRECEĞiZ".

Ikimiz de semt aşkıyla büyümüştük, Zeytinburnu'na laf söyletmezdik, sadece biz değil bu tüm Zeytinburnu gençlerinin genel özelliğiydi.

Diğer dostlarımızı da yanımıza çağırıp rütbelerimizi belirledik, kendimize bir isim verdik.