Ağlama sesleriyle uyandım. Onlarda terkedilmişti heralde. Bir çadırda uyanmıştım pek arka bahçeye koyup yatılacak değildi ama ne yaşadığımı anlamıştım. Artık yalnızdım. Koca dünyada tek başımaydım! Kafamı tekrar yastığa koydum. Hiç kalkmak istemedim. Gözümden sadece bir damla yaş yanağıma doğru süzüldü. Sadece bir damla yaş değildi o. Hayallerin akmasıydı , ailemin gitmesiydi, evimizin yanmasıydı , ülkemizde savaş çıkmasıydı. Büyük bir damlaydı o.. Ne savaş ne vahşet.. Hiçbiri bir çocuğu , bir meleği etkilememeli. Çaresizce haykırıp ağlamakta benim elimdeydi ama ben bunu yapmadım anne!