Bir hafta sonra…

Sınıf bir dedikodu ile çalkalanıyor.. “Sevgi’nin birlikte okula geldiği çocuğu gördünüz mü? Ne yere bakan yürek yakanmış.. Sevgilisi varmış”.. Yusuf beyninden vurulmuşa dönmüştü…

Anladı ki Sevgi’den Ona yar olmayacaktı.. Hayalleri suya düşmüştü.. Sevgi’den vazgeçmeliydi…Ertesi gün kitabının arasındaki yine bir not buldu Yusuf.. Bu defa ayet yazılıydı…

“Onu işittiğiniz zaman, erkek ve kadın mü’minlerin, kendi vicdanlarında iyi zanda bulunup da “Bu apaçık iftiradır” demeleri gerekmez miydi..?” [ Nur, 12 ]

Yusuf’un beyninde şimşekler çakmıştı.. Ne demekti bu.. Sevgi geldi hemen aklına.. Ve dün konuşulanlar..!
Okul çıkışı yine aynı erkek Sevgi’yi kapıda bekliyordu…

Yusuf ise onları seyrediyordu.. Sevgi tam gence doğru ilerlerken,

“Abi biraz bekler misin, kitabımı unuttum sınıfta..”

Abi mi..? Demek ki sevgilisi zannettikleri çocuk Sevgi’nin abisiydi… Ayet yankılandı Yusuf’un kulaklarında… Suizan yapıp da işlediği günaha tövbe etti içinden…Sonraki günlerde Yusuf arasıra kitabının arasında hadis ve ayetler bulmuştu..

Öğretmenine minnettardı… Yanlışa düşmesini engelliyordu her defasında…