Beyler 13 yaşındaydım ve 70 yasındaki insanlar kadar olgundum. Kemal abimle ordan çıktık ve kahveye geçtik. 1 saat boyunca sadece sustuk ne onun konuşcak kadar gücü vardı, ne de benim gücüm vardı. Kemal abim babanemin veya anneannemin yaşayıp yaşamadıgını sordu. Onuda bilmiyorum, dedim. Beyler bir şekilde para bulmam lazımdı, çok para bulup burdan gidip küçük yaşta büyük işler başarmalıydım.
14 yaşım tamamen fiyasko geçti. Hayattan hiç bir beklentim yoktu, hayatta zaten yüzüme gülmedi.
15 yaşında kemal abi işleri devredip tekirdağa yerleşmeye karar verdi. Ve beni yalnız bırakmak istemediği için benide tekirdağa zütüreceğini yeni işlere orda devam edeceğimizi, bir aile restaurantı açacağımızı söyledi. Bende bunca yıl ekmeğini yedim, istemeyerekte olsa kabul ettim. 15 yaşımda yeni bir hayat, yeni bir sayfa benim için açılmıştı. (Beyler hikaye sonunda kemal abiminde müsadesi olursa fotograf paylaşımı yapacağım.)