Varım yoğum o kız oldu. Aşık oldum sanki. Kemal abi benimle tanıştığı ilk gün benim neler yaşadığımı, ıslah evinde nelerle karşılaştığım herşeyi ailesine anlatmış kızında haberi var fakat ben kızın haberi olduğunu bilmiyorum. Yani kızla konuşttugum zaman delikanlı bir erkek gibi konuşuyorum. Birgün kemal abiye dedim "abi size misafir olayım mı" kızı görücem ya mutluyum tabi. Kemal abide "gel lan tabi abine misafir ol" neyse o gün kapattık kahvehaneyi gittik kemal abimin evine. Girdik içeri, yengemle selamlaştım elini öptüm, yengem dedi "ah yavrum demek niyazi sensin" iyide ben sadece niyaziyim neden acıyorsun ki bana diye düşünürken kemal abinin kızı geldi. "Niyazi hoşgeldin" dedi. "Hoşbulduk melek" dedim. Abi bir melek ki sorma, yanıyorum. Oturduk yemeğe, yengem konuşmaya başladı "kemal abin anlattı oğlum neler yaşadığını çok üzüldüm senin için, bu yaşta çok zor" felan dedi ulan bana bir sıkıntı geldi kıpkırmızı oldum. Konuyu değiştirmeye çalışmak istedim konu değişmiyor melek atladı söze, "ya niyazi şuan cidden ben sana çok üzülüyorum nasıl dayandın bunca şeye" ben kırmızı olmanında doruğuna çıktım, artık suratım alev almaya başladı.
"Kemal abi ben kahveye geçiyim orda yatayım mı bu gece" dedim. Kemal abi yüzüme baktı"anladı utandığımı yok yok gel senle balkona çıkalım dertleşelim biraz" dedi. "iyi tamam abi" dedim. Sözlük o an kendimi kız gibi hissettim acınası biri gibi hissettim. Kemal abi çıktı bir sigara sarıldım kemal abiye sadece ağladım. "hığğğğğkkk" sesleri harici hiç bişey duyulmuyordu.