Bağırdığım anda sesler kesildi galiba hırsızdır diye ses etmedim kapıyı tekrar kapattım ve içeri geçip sessizce, temkinlice bekledim. Zaten beklerken uyuya kalmışım sabah kemal abi uyandırdı beni "hayırdır niyazi kapı açıktı senmi açtın aslanım" dedi. "Abi sabah biraz sıcaktı ben açtım" dedim. Sözlük korkuyordum ne yalan söyliyim tekrardan onların eline düşmek istemezdim. beyler o günden sonra 1 seneye yakın hayatım ot gibi geçip gitti. Ne bir tanıdık gördüm, ne de eskilerden kimseyi. Her zaman ki rutinlerimle yaşıyordum. Artık kahveye bir eleman daha alınmıştı ve ben biraz daha rahatlamıştım oturmaya fırsatım oluyordu. Kemal abi bana bir telefon almıştı ilk göz ağrım nokia c2 veya c3 tam hatırlamıyorum. Tek kemal abinin numarası vardı ve bir kaç kahveden birileri. Bir gün akşam kemal abinin kızı geldi, abi ben bu kızı bir gördüm ulan bildiğim tutuldum. Yanıma geldi, "niyazi senmisin" dedi. bende heyecandan "iyiyim sen nasılsın melek" dedim. Yani o derece şaşırdım ve bir o kadarda güzeldi. Güldük vs. "evet" benim dedim. "Bunu babama verirmisin" dedi. Veririm tamam diyerek elindeki poşeti aldım. Abi kız bir güzel benden 1 yaş büyük. Yani geçmişte ne yaşadıysam unuttum sadece o kızı düşünüyorum.