Nihayet polisler geldi adımı söyledi çıkma vaktim gelmişti. Islah evinin bana tek getirisi şiirdi. Orda yazdığım şiirler kaldı sadece. Çıkarken nereye gideceğimide bilmiyordum artık benim bir ailem yoktu. Benim tanıdğım kimsede yoktu. Ne yapacağımı dahi bilmiyordum. Para kazanmalıydım, bu arada 11 yaşına girmiştim, boyum 1.60 var yok zayıftım 55 kilo civarıydım. Çıktığımda alındığım yere tekrar bırakıldım, topluma karşı silik biriydim. Etkisiz, işsiz, salağın tekiydim ben. Mahalle aralarında gezinmeye başladım. Hiç birşey bulamadım, ne bir iş buldum, ne de para. ilk gecemde piknik alanlarında çöpe atılmış ekmekleri yiyerek geçirdim. Köpeklere attıkları etleri kemirdim biraz, piknikten kalma sularıda içtim. Ama yalan yok bayağı doymuştum. Sabah olduğunda tekrardan dolaşmaya başladım sokaklarda hep köpekler vardı, ve ben çaresiz tek başıma yürüyordum. Bir mahallede kahvehane gördüm direk girdim içeri. "Abi kolay gelsin getir zütür yapacak biri lazımmı benim paraya ihtiyacım var" dedim. Kahveci Kemal abim (benim öz olmasada babamdır devamında anlayacaksınız) Kemal abi "yav dur oglum bir selam ver" dedi. "Selamun aleykum" dedim oturdum yanına. Abi benim çalışmam gerek böyle böyle başımdan geçen herşeyi anlattım. Kemal abi önyargılı değildi ve bana karşı bir baba şevkati ile yaklaşmıştı.