azrail ve cebrail'in yanında tanrı huzuruna çıkmak üzere gümüş tahta zütürüldüm.
geriye dönüp lucifer'e baktığımda, sadece gülümsedi bana cennetin kapılarında, bu gülümseme sinsice değildi.
daha çok 'sana güveniyorum' gülümsemesiydi.

adımlarımız mermer koridorlarda yankılanıyor, etraf gittikçe büyük bir ışıkla doluyordu.
öz denilen şeye gitmek, kaynağa adımlamak gibi bir his bu, neden bilinmez gözleriniz doluyor ve boğazınız düğümleniyor.
ama acıdan değil, kederden değil, karanlıktan, günahlardan değil, öze doğru gitmenin heyecanı bu.
1'den geldik ve 1'e dönüyorumun mutluluğu bu. yaratıcım beni bekliyordu.

sonunda o devasa kapının önüne gelmiştik, gökyüzüne doğru sonsuzlarca uzanıyordu bu kapı.
etrafında ise iki kanatlı melek bekliyordu. azrail ve cebrail beni orada onlara teslim etti.
onlar ise sıcacık gülümsediler, daha sonra kapılar açıldı.

o an gözleri kör edecek derecede bir ışık düştü tüm alana, nutkum tutulurken adımlamaya devam ettim
ışığın içine...

sanki hep oradaymışım gibi, sanki hiç orada olmamışım gibi, sanki zaman bir varmış bir yokmuş gibi,
sanki o hiçliğin ve ışığın ortasında 'burada bekle' dese, sonsuza dek seve seve orada bekleyebilecekmişim gibi... (GDo)