Karnini doyurduktan sonra diğer çocuklarla oynamasi için onu orada biraktim. Ve metrodaki insanlarla tanismaya basladim. Hepsinin derdi ayniydi. Ama bazilarinda dert yoktu çünkü kaybedeceklerini kaybetmişlerdi. Bazilarinin evi bile yoktu. Onun için bu metro onlarin derdine deva olmuştu. Orada bir albaylar taniştim. Hikayelerimiz nerdeyse ayniydi. Oda benim gibi rezil rusva bir hayat sürüyormuş sonra sreni duyunca buraya koşmuş. Herkesle tanisamasamda iyi insanlar olduğunu anladim metroda. Yorulmustum gidip ufakligi alip eve geçip uyudum.