Daha ben çok gençtim ne aşkı tattım nede gülmeyi gözlerimi karanlığa açtım yapayalnız. doğduğumda beni otomatik sistem büyüttü tabi büyüttü derken makina bakımı yaparcasına yemek ve temizliğimi yaptı.14 yaşımda fark ettim bişeylerin ekgibliğini hiç bana benzeyen birşey yoktu sanki ben tektim makinalar bile birbirine benziyordu hatta herşey benziyordu birbirine benden başka.
Sistemin bana sunduğu oyunlar demekki bu kadar dayanabilmişti yoksa ben aptal değildim bu kadar sene aradan yeni fark ediyim. dışarıyı gösteren ekranlar artık daha çok ilgimi çekiyordu Nasıl herşey kapkaranlık olabilirdi ki bu kadar. herşeyim olan bilgisayara ilgim artık farklıydı onun benden sakladıklarını öğrenmem lazımdı.3 yıl sürdü bunu başarmam ve ilk öğrendiğim 18 yaşıma girdiğimde zaten kilidi açılacak bölümlermiş. moralim o kadar bozulmuştu ki bıraktım bilgisayarı kendi haline nasılsa bana gereken herşeyi biliyordu. aslında sebep moral bozukluğu değil bana verilen talimatlardı. Benim türümden olanların zaten hep yanımda olduğunu öğrendim tek yapmam gereken ise makinayı etkinleştirmekmiş ancak bana gösterdiği görüntüler bunu yapmamam gerekitiğini hissettiriyordu...