2 sene önce babamı kaybettim. şoka girdim sanki, ağlayamadım bile. ablamı kardeşimi halalarımı babannemi güldürmeye uğraşıyordum hatta.
54 yaşında kalp krizinden gitti adam.

gitmesine bi lafım yok. ölüm herkesin kaçınılmazıdır. ölmek için doğuyoruz. fakat yalnız kalmak çok kötü be abi.

kızkardeşim de evlendikten sonra babamla 2 seneye yakın yalnız yaşadık. annem yok. her akşam işten gelirken o benim sevdiğim şeyleri alırdı, aynı şekil ben de ona jestler yapardım. duygularını saklardı babam hep. belli edemezdi sevdiğini. anca böyle jestlerle söylerdi sevdiğini.

o iki seneyi babamın annemi özlemesini izleyerek geçirdim. hep bi hüzün hep bi bekleyiş vardı gözlerinde. önceleri bir akşamda 2 demlik çay bitiren adam, son zamanlar demliğin yarısını bitirmiyordu. üzülüyordu biliyordum, ama elimden bişey gelmiyordu.

babamı aniden kaybettim. hep dua ederdi "rabbim canımı aniden al. elden ayaktan düşürmeden birden bire zütür beni" diye. bir de eklerdi peşine "öldüğümde de hava açık olsun yağmur yağmasın ki cenazeme gelenler sövmesin arkamdan ıslanınca" derdi. (:

tam istediği gibi gitti.