müge'Nin evinin sokağına geldiğimde o da arkadaşlarıyla yeni ayrılıyordu.
sokağın karşısında arabadan indi, adımlarken beni gördü.

+ aa rüzgar nasılsın? (bu isme de alışmam gerekti tıpkı emanet bedenim gibi)
- iyiyim sen.
+ bir anda kalkıp gittiniz öyle. numaranı da alamamıştım.
- benim biraz yürümem gerek moralim bozuk aslında (peşime takılacağını tahmin ediyorum)
+ ee, şey, ben de geleyim mi? konuşmuş oluruz.

müge'yle beraber sokakları arşınlamaya başladık. bir yandan gündelik şeylerden sohbet ederken bir yandan baştan aşağı beni süzmesini fark ediyordum. geçip bir bara oturduk.
üst katına çıkıp nispeten daha sessiz bir yerde konuşmaya başladık tekrar.

+ senin neyin var peki müge? aralarda kopup gidiyorsun sanki.
- anlatsam da inanmazsın ki?
+ bir dene sen yine.

geçiştirdi anlatmadı. bir iki bira içtikten sonra kendi konuyu açtı.

+beni seven bir çocuk vardı, yakın zamanda intihar etti.
- hmm. üzüldüm yazık olmuş.
+ ben de bunun travmasını yaşıyorum. hatta benimle iletişime geçtiğini düşünüyorum.
- ağır bir şey yaşadın. bu tarz hayallere kapılman normal. üzme kendini zamana bırak.
+ evet öyle, zaten gereksiz bir şeydi.

yüzünde umursamaz bir efadeyle söyledi bunu. o kadar canım yandı ki.
yutkundum sadece. gülümsedim, gözlerine baktım. dişlerimi sıktım.

+ sen gereksiz diyorsan gereksizdir. boşver. şerefe (dedim)