Geriye sadece hep bildiğimiz ama seslendirmekten korktuğumuz şeyler kalıyor. Kabul edemediğimiz rahat olmak, Dünya'ya dokunmadan yaşamak isteği kalıyor. "Ne benim Dünya'ya yardımım olsun, ne de başkalarına ama her istediğim ayağıma gelsin demek" kalıyor. Hatalarınızı kabul edemediğinizi bile kabul edemezken ve barış için kendi sisteminizi, yani size yarar sağlayanı kurmak isterken gerçekten bir barıştan söz edebileceğimizi söyleyebilir misiniz? Elbette söyleyebilirsiniz, barış için savaş gibi, gerçeğe ulaşmak için yalan söylersiniz. Peki sonuçta ulaşılan şey gerçekten bir gerçek mi olur? Yoksa insanların hayatı gereksiz bir şekilde önemsemesinin bir toprak testide değil bir sürahide ikram edilmesi mi olur?
Yüzyıllardır insanın hareketlerine sebep olan şey kendi egosudur. insan kendi egosu olmasa hiçbir yere gelemezdi. Tekerleği bulduktan sonra ne yaptık? Kendimizi rahat tutmak için ona tahtadan bir şeyler ekledik ve puf! Sanki başka biri taşıyormuş hissi veren bir alet, tarlaları tekerlekle yapılan bir şey sürdü ama neden? Çünkü daha az çalışmak istedik. Biz istedik. Olayı sadece buraya odaklamadığın zaman bile kurtulamazsın egodan. Vicdanını rahatlatmak için birilerine yardım edersin. Dünya barışı dersin, çünkü empati yaparsın bir Afrikalı ile ve bunu ben de istemem o zaman ona isteyeceği şeyi vereyim dersin. Hayatında yaptığın hiçbir şey başkası için değil. Hatalarımızı kabul edemediğimizi kabul edememek. Kendi hatalarınla beraber yaşamak yerine onları uzaklaştırmak. Bunu herkes yapıyor. Bunu herkes yaptı.
Barıştan bahsedebilir misin? Dünya'dan insanlar silinse gerçekten barış olur mu? Aslan yemeği için savaşmıyor mu? Belki ceylan hayatı için. Savaş her yerde, her zaman olacak bir kavram. Barış ise sadece savaşı anlamayanların uydurduğu bir saçmalık.