karşımda ciddi ciddi cebrail vardı.
hayatının çoğunu ateist geçirmiş biri olarak bu bana ilahi bir kapaktı. gülümsedim bir an.
ölü olduğumu hatırlayıp aklımdaki soruları sormak için izin istedim.

kendisi ile yürümeye başladık. flash da arkamızda.

- size cebrail mi demeliyim sayın ya da hz cebrail mi?
+ buna sen karar ver (dedi tok ve kendinden emin bir sesle)

- neden arafta kaldım neden cennette ya da cehennemde değilim.
+ efendimizin planları vardır evlat, hepimiz için. nedenini ben de bilmiyorum.
- hep burada böyle mi kalacağım?
+hayır yalnızca bir süre.
-ne yapmam gerekiyor.
+ferrari çalmamaktan başla.

o an güldüm. neden güldüğümü merak edercesine gözlerini gözlerime dikti.

- marka adıı ağzınıza almanız enteresan oldu ne bileyim ( dedim)
kendisi de gülümsedi. ve gitmesi gerektiğini söyledi. son olarak bir uyarıda bulundu.

çok yakınlarınla irtibata geçebilirsin ama toplum düzenini alt üst edecek kadar büyük eylemlerde bulunursan sonsuz cehenneme çarptırılırsın. tek bildiğim bu. dikkat et kendine dedi ve yok oldu.

kendisi cool biriydi, ne diyebilirim ki? aslında o'na sormak istediğim milyonlarca şey vardı ama
gitmişti.

o sırada gün doğdu ve güneşi tekrar kucakladım. flash ise dişi bir köpek bulmuş bir köşede
çiftleşmeye başlamıştı. sonra aklıma müge geldi. ne yapıyordu acaba.

bir ölünün hayatın güzelliklerinden söz etmesi tuhaf olabilir ama denizin mavisi de, vapurun ardından atılan simit ve yakalayan martı da, sabahları işlerine ve okullarına koşturan kalabalıklar da bu gök kubbe de harika... o an anladım.