elime kağıt kalem aldım. elektronikten uzak durmalıyım diye düşündüm.
sanırım daha korkutucu oluyordu. kağıt kalem bir nebze daha samimi.

' evet benim, biliyorum inanması güç, biliyorum kafayı her an yiyebilirsin ama benim, nasıl oldu bilmiyorum ama arafta kaldım sanırım, lütfen benden korkma sana asla zarar vermem' yazdım.

salona gitmiş, koltuğun arkasına saklanmış ve yapılacak en mantıksız şeyi yapmış.
evet tahmin ettiniz. polisi aramış.

ben o'na yazdığım kağıdı veremeden polis geldi eve.
müge lütfen bana inanın deyip uzun cümleler kuruyor, polislerin yüzünde 'yazık ulan kafayı yemiş kız' ifadesi var.

yalandan sağa sola bakıp gittiler. hatta onlar eve bakarken bir ara ekip otosunun içine baktım ben de. hep merak etmiştim. korna da çaldım ama pek anlamadılar.

tekrar müge'Nin yanına çıkıp yazdığım kağıdı koydum görebileceği bir yere.
bir süre sonra kağıdı gördü. korkusu biraz olsun geçmiş gibiydi.
'bu mümkün olamaz' dedi ve ağlamaya başladı.
bir yandan kafayı yiyorsun müge diye kendi kendine söyleniyor.
evde deli dana gibi dolaşıyor, mutfağa gidip ne bulduysa içiyor,
tekrar odasına geliyor.

ben onu izlemekten yorulunca odasının ışığını yanıp söndürerek sinyal verdim. ne sinyali dörtlü flaşör bunlar. ama neyse ki bu defa çığlık atmadı.
tamam ne istiyorsun diyebildi etrafına bakarak. sesinde bir parça korku biraz da hüzün vardı.