şehrin sokaklarını arşınlarken bir sigara yakmak istedim.
bu mümkün müydü? evet mümkündü insanlar hariç her şeye dokunabiliyordum.

bir tekele ağır adımlarla girdim. televizyon açıktı adam bir yandan gazete okuyordu.
sigara reyonuna gidip bir chester mentollü aldım. sonra zaten lanet bir ölü olduğumu fark edince elimdekini yerine koyup marlboro alıp çıktım. bir kaç adım attıktan sonra geri döndüm 5 tane daha marlboro 2 paket sakız 2 tane de bisküvü aldım. sanırım ölü olmayı sevebilirdim.

dükkandan çıktıktan sonra bir kaldırıma oturdum. etrafta sevgililer yine gülüşüyor,
bir kızın en mutlu günü, bir erkeğin en mutsuz günü, minibüsler yine trafik yapıyor, dönerciler yine sokağa kadar çıkıp müşteri için bağırıyor ve şehir her zaman olduğu gibi yaşıyordu.

tam olarak o an ölümümün dünyada hiçbir şey değiştirmediğini fark ettim.
bu aslında ego kırıcı ve üzücü bir durum. lakin yine de abraham lincoln değilim. ulusal yas olacak hali yoktu elbette.

şimdi nereye gidecektim ne yapacaktım. nasıl bir şey olacaktı bu?

aklıma müge geldi. ilk defa onun ne yaptığını izleyebilecektim.
hayır ciksüel anlamda değil ben onurlu sevmiştim onu. sadece en yalın haliyle ne yaptığını görmek, bilmek, izlemek istiyordum.

taksi durağına kadar yürüdüm. bir yandan sigaramın dumanını içime çekip üflerken bir yandan
milyonlarca şey düşünüyorum. acaba gerçekten ışınlanabiliyor muyum? kapadım gözlerimi.
hayır hala olduğum yerdeyim. bu çok canımı sıktı zaten taksi durağına da varmıştım.
durağın başında bekledim ve müge'Nin evinin yakınana gidecek ir müşteri gelene kadar bekledim.
neyse ki biri o tarafa gidiyordu ve atladım taksiye.

kadın arkada ben ise önde oturuyorum. radyoda türkçe pop çalıyor.
daha fazla dayanamadım ve rock fm'i açtım.
taksici bir an ürküp radyo bozuldu heralde dedi.

bir süre sonra müge'Nin evine vardım.