Bulamamıştım, en sonunda odaya geri döndüm. Kapıyı tıklattım. Kimse açmadı. Bende kapıyı açmaya çalışınca açılmadı. Sonra kartla çalıştıklarını hatırlayıp geri döndüm.

Kart bende değildi. Dayanamayıp en sonunda Sevgi'yi aradım.

"Alo?"
"Efendim Anıl."
"Nerdesin?"
"Sahilin köşesine gel."

Tıpış tıpış sahile indim. Sevgi en köşede oturuyordu. Yanına gidip çömeldim. Kuma oturmamı işaret etti. Bende oturdum ve bekledim. En sonunda Sevgi dudağını yaladı ve konuştu.

"Anıl... "
"... "
"Ben... ben seni öyle göremiyorum. Lütfen beni bırakma... çok uğraştım seni öyle görebilmek için ama olmadı. Kusura bakma."

Ses edemedim. Doğru olanın bu olduğunu hissediyordum. Ve o an şunu anladım.

Bana ait olan tek insan Eylüldü.

Bende ona aittim.

Her ne kadar birbirimizi görmesekte.

Farklı dünyalara ait olsakta.

Birbirimiz içindik.

Sevgiye kafamı sallayıp gülümsedim ve sarıldım. Kalkıp uzaklaştım. Her şey karmaşıktı. Kafamı duvarlara vurmak, intihar etmek istiyordum. Tatilim zehir olmuştu. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

Arkadaşlar. Hayatımın iLK kısmı bitmiştir. Daha çok uzun bir yol var önümüzde. iki üç gün sonra seri part atıcam.

Ciddiyim. Başlığın tutmasını beklemediğim için hiç bir hazırlık yapmamıştım. Fakat gelen yorumlarınız eşliğinde şimdiye kadar yaşadığım her şeyi anlatmaya karar verdim.

3 gün müsade.

Şimdiye kadar olanları ısınma olarak görün. Daha sonun başlangıcına çok var.