musluman cin kabileleri ve ben emanet

Heryer karanlık bir yerde buldum kendimi. Etrafımda daha net görebiliyordum suretlerini gördüğümde o zamana gördüklerimden farklı olduğunu gördüm. Korkmuyordum hurfeyne ihtişamlı bir şekilde bana doğru geldi. Burayı ziyaret edebilen ikinci ademoğlusun hoş geldin emanet diyerek kükredi resmen. Her taraf cin doluydu nerdeyse üstüme çıkıcaklardı . Hurfeyne beni tuttu ve beni zütürmeye başladı. Garip bir yerdi etrafta ateş yanıyordu. Ortalarında duruyordum kasvetli bir hava vardı. Hep bir ağızdan besmele çekiyorlardı. ilk defa böyle bir şey hissediyordum bu güç müydü yoksa neydi bilmiyordum. Aklımda düşünce yığınları korku muydu yoksa. Ve sonunda oldu hurfeyne konuşmaya başlamıştı.

Hurfeyne : Ey emanet gel dedi . Ve o kitabı gördüm. (Bazı arkadaşlarımız merak edip bunu araştırmasını istemediğim. Ve böyle birşeyin tehlikeli olduğunu kanaat geçirdiğim için yazmayacağım şeklini, adını) kitabı elime aldığımda hepsi Ya Allah diye bağırıyorlardı. Artık herşeye vakıf olmaya başlamıştım. O an gözümün önünden geçenler dünyada ne kadar kafir cin olduğunu görüyordum. Bu beni üzüyordu. Artık Bu varlıklar benim emrim altındaydı tamemen. Hurfeyne : ''Ey emanet artık biz savaşa hazırız ! Rahman olan Allah'ın yolunda heryere islam zütürelim!'' ademoğlu olarak gördükleri için benimle konuşmak isteyen cinler olduğunun farkındaydım. konuşmak istiyenlerle konuştum. Hep beraber sabah namızını kıldık. ayanın önüne geçtiğimde bilincim gitmişti sabah uyandığımda artık tamamen farklı ve güçlü bir insandım...