Not PART 2
Buket her gün bağırıp çağırıyordu hücresinde. Ve annesini gördüğü vakit sesi nerdeyse hiç yoktu. Buket kafayı öyle bir yemişti ki her gün okula gidiyorum diye hücre içinde turlar atıyordu. Babasını da erken yaşta kaybeden Buket baba ve aile özlemi ile ilgili rüyalar ile uyanıp duruyordu. Uzun vakit sonra hücreden çıkan ve temizlenmek için banyoya gittiğinde tekrardan o baş gardiyan ile karşılaşmış ve tecavüze uğramıştı. Buket’in akli dengesi hepten kaybolmuştu. Hücresine geri döndüğünde hayatı bir tiyatro sahnesine benzetiyordu. Sadece roller vardır. Ben hep figüran oldum diyip kendini daha da harap ediyordu. En son bir gün bir yerden demir bir tel eline geçmişti. Patronunun eşi kendini asar bu diyerek istekli verdirtmişti oradaki baş gardiyana. Buket’in akli dengesi gitse de gene de intihar vicdanına sığmıyordu onca yaşadığı şeylere rağmen. Küçük robotunu çocuğu sanıyor ve robotu bozuk olduğundan bir yere kadar gelip bir yerden sonra geri döndüğü için de çocuğunun dahi onu bıraktığını düşünüyordu. Annesi bir kere daha ziyaretine gelmişti Buket’in. Kötü sözler söyleyip gitmişti. Buket nerden bilebilirdi ki patronunun eşinin annesine para teklifi sonucu moralini bozup annesinin kendini kurtarmayı düşüneceğini. Kocası destek değildi, annesi destek değildi, babası derseniz o hiç yok zaten. Annesi tüm planı onaylamıştı. Buket kendini asacak bizlik bir şey kalmayacak diye kandırmıştı patronun karısı. Annesinin de işine gelmişti bir deliden kurtulup paraya boğulmak. Beline kadar uzanan, parlaklığı ile kapkaranlık yeri bir gökyüzüne çeviriyordu adeta Buket. En son bir gün sabah babasının “Hadi çık gel” sözü ile uyandı. Babasının yanına gitmesi gerektiğine inandı sakladığı o demir teli çıkardı ve kendini kapının parmaklıklarına astı.