Eylül beni görünce gülümsedi.

"Günaydın canım."
"Gnydn."
"Dün akşam ne güzel çaldın öyle."
"Sağol abla."

Suratı öyle bir asıldı ki gülmemek için kendimi zor tuttum.

"Annem ne güzel kahvaltı hazırlamış dimi Eylül abla?"

Eylül sofraya yumruk attı. Açıkçası ödüm takuma karıştı.

"Bir daha sakın bana abla deme."
"Tamam abla."

Eylül sofrayı geçip üstüme yürüdü. Bende üst kata kaçtım. Peşimden geldi. Odama girdim tam kapıyı kitleyecektim ki kapıyı kırar gibi açtı. Omuzlarımdan beni tuttu. Sarstı.

"Bana abla demeyeceksin anlaşıldı mı?"
"Tamam Eylül."
"Seni seviyorum."
"Ben de?"
"Hayır gerizekalı... öyle değil."

Kalbim durdu zannettim beyler. Ben Eylül'e o bana bakıyordu.