Sabah tekrardan kafeye gitmiştim. Aslında kafe baya sağlam yerdi. Bulunduğumuz şehirdeki en iyi kafe denebilirdi. Yani genelde berkecanlar falan takılırdı. Herkes gösteriş için gelirdi buraya. O yüzden herkes şık ve güzel olmak zorundaydı çalışanlar için. Akşamları daha kalabalık oluyordu kafe. Ve soluk alamıyorduk neredeyse. Ne zaman soluk alsam zaten simgenin yanındaydım.

Simge ile harbiden baya muhabbeti ilerletmiş, berkay bana düşman olmuştu. Ben olsam ben de olurum çünkü eski sevgilim yeni bi gavatla gibişecekti eheheheh.

Bugün anlatacak fazla birşey olmadı. Çok yorucuydu çünkü bugün benim gördüğün en çok müşteri bugün vardı ve bugün can yoktu onun da yokluğu hissediliyordu.

Kafeden çıktık, eve doğru giderken aynı simgeyle muhabbetimize devam ederken simge bana benim bi an afalladığım bir soru sordu.
Ben birşey anlatıyorken birden sözümü kesti ve ;

S: sevgilin var mı ?
B: (şaşkınlık) yok ? Neden sordun *
S: hiiiççç soramaz mıyım ya şuna bak *
B: iyi bakalım hanımefendi öyle olsun *
S: gel biraz oturalım, canım tek çok sıkılıyor ya.
Darbe üstüne darbe vuruyordu simge. Cevap vermeliydim, ama aklım tam anlamıyla gibişteydi, beynim değil gibimle düşünüyordum.
B: Hmmmmm iyi ya geleyim madem.

içeri girdik, ev boştu. Annengil nerede diye sordum, 5 günlüğüne tatile gitmişler.
iyi ya ben de biraz kahve içeri yokluklarında dedim. inceyi anladı. Gülüştük.

Havadan Sudan konuştuk hep, zaten hemen olacak birşey değildi, birbirimize güvenmemiz lazımdı öncelikle ve ben güvenini kazanmak için her yoldan gidiyordum.