Yapacak bir şey yoktu beyler. Dediğim gibi ben hacker falan değildim. O yüzden bu adamla savaşacak bilgim yoktu. Hem paradandan da olmuştuk aq

Bu kadar para kazanmıştım ve harcayamadan bir şeyler yapamadan elimden uçup gitmişti.

Babamla olan kavgalarım yüzünden başka bir yere taşınmayı bende düşünüyordum zaten.

Bu istanbul olayı olunca bahanede olmuştu bir nevi.

Ama gittiğimde ya adamı bulamazsam? Yada benimle taşak geçiyorsa sadece bi hackersa ve paramı vermezse?

Yada polisse ve beni tufaya düşürürlerse?

iyice paranoyak olmuştum ve kafamda kurmadığım hikaye kalmamıştı.

Siteye bir süre kapalı olacağını bildiren bi duyur yazısı yazdım.

El çantamı topladım aileme not bıraktım.

Yolladığı bilet parası ile istanbula biletimi aldım.

Kalan parayla ile sigara ve yolluk.

Otobüse binmiştim, artık istanbula gidiyordum... iSTANBUL

Otobüsten indim. Yıllar sonra ilk defa istanbula ayak basmıştım. Küçüklüğüm geldi aklıma. Çıkardım bir dal sigara yaktım etrafı izlemeye başladım.

Çocukluğum istanbulda geçmişti o yüzden az çok bilirdim.

Düşündümde ben şuan kimim? Bir hacker mi? Zengin biri mi? Yoksa çok fakir ve yalnız mı? Hiç bir fikrim yoktu.

Nerden çıkmıştı bu adam, niye bu aksilikler beni bulmuştu anlamıyordum.

Ben olayların bu kadar büyüyeceğini düşünmüyordum. Gerçi yakalanıp hapise girmeye kadar şeyleri göze almıştımda bu değişik bir şeydi.

Otobüsden otobüse derken kendimi Mecidiyeköye atmıştım sonunda. Cebimde ki parada bitmek üzereydi. Bir an önce bulmalıydım şu adamı..

Bir internet kafeye daldım. Mailime giriş yaptım. Adamdan mail bekliyordum. O sırada kafeye gelen çocuklar dikkatimi çekti.

internet kafe sahibinin yanına gidip yang almak istediklerini söylediler, pazarlık yapıyorlardı. Çocuklar yalvarıyordu...

Seslendim çocuklara yanıma çağırdım... Adama bulunduğum yeri mail atıp buraya gelmesini yada onun bir adres vermesini istedikten sonra çocuklara döndüm.

Ben: Yang mı alacaksınız?

Çocuklar: Evet abi ama pahalı

Verebilcekleri parayı ve ne kadar almak istediklerini öğrendim.

Biz bu konuşmaları yaparken kafe sahibi pür dikkat bizi izliyordu ama gibimde değildi, daha ne kaybedebilirim ki?

Benim kullandığım bilgisayardan yangları teslim ettim çocuklara teşekkür edip gittiler. Hiç değilse biraz para girmişti cebime.

Aslında kendimi sorgulamaya başlamıştım. Acaba buraya boşuna mı geldim? Buraya gelmeyip her şeye 0 dan başlayıp bu sefer daha mı dikkatli gelişmeliydim?

Ama o adamın peşimi bırakmayacağını biliyordum...

Biraz sonra kafe sahibi yanıma yaklaştı sandalye çekip oturdu.