O zamanlar yıl 2001 soğuk, kara kış kıyamet derken amca yadigarı bir kuruyemişcide babamla beraber çalışıyoruz. kriz muhabbeti almış başını gidiyor, herkes dükkanını kapatırken, arabasını evini varını yoğunu satarken bizde ne şanstır ki iyi kötü kazanıyorduk bişeyler. Babam da nasıl geçinicez ne yapıcaz diye düşünürken, bende yaşadığım olayları yeni atlatmışken giberler böyle işi kıvamındaydım

Oldu bitti herkes gibi bizde dükkanı kapattık. Babamın sabıkası vardı, bi devlet yerinde çalışamazdı, dedem yanına çağırdı bizi onunda bi atölyesi vardı, uzun boylu iri yapılı bi adamdı, hep kendisine hayranlık duymuşumdur. Bende okulu liseden sonra kapatmıştım zaten artık okuyamazdımda. Atladık gittik amasyanın bi köyüne vardık evlerine. Sarılmıştım bi güzel, özlemiştim de. Selamlaşmı faslı geçtikten sonra yemeğe oturduk. Dedem şöyle bi baktı bana

"oğlum nasılsın keyfin sıhhatin nasıl"

"çok şükür dede uğraşıyoruz işte "

deyip geçiştirdim

"atlatmışsın o günleri, büyümüşsün delikanlı olmuşsun aferin oğluma, aferin" dedi şaşırmıştım ben söylememiştim halbuki olayları kafa sallayıp yemeğime devam ettim.