Ben yine bir akşam iş çıkışı Abdi ipekçi parkındaydım, onunla karşılaştığım banka oturdum. Yine yoldan gelen geçeni izliyordum. O anda telefonum çaldı bilinmeyen bir numara. Açtım "alo" dedim, "merhaba nasılsın? ben Duygu" dedi telefondaki, bu onun sesiydi. "iyi" dedim, ben sormaya fırsat kalmadan "kusura bakma ya o an çaldırmayı unuttum şimdi de whatsaptan gördüm fotoğrafını, şimdi aklıma geldin, çok özür dilerim" dedi. Kötü bir şey demedim, çünkü o an aramasından memnundum.

"Aramana sevindim, beklemiyordum aramanı" dedim. "Ya kusura bakma dediğim gibi aklımdan çıkmış. Sana kahve borcum olsun müsait bir zamanında telafi için" dedi. Bu fikir hoşuma gitti. "Ben her zaman musaitim şimdi de son karşılaştığımız yerdeyim zaten" dedim. Geliyorum ben de X cafede buluşalım dedi ve kapattı.

Ne olduğunu yine anlamadım ve dediği adrese gidip bir masaya oturdum. Sonra düşünmeye başladım. Bu saatte heralde kocasıyla gelir, çok samimi olmasak da ibrahimle sınıf arkadaşıydık. Heralde eski günlerden muhabbet açılır diye düşündüm. O gelene kadar bir çay söyledim, çayı bitirmeme yakın kapıdan içeri girdi. Yalnızdı..