Sevdikten sonra sevmemeyi dilemedik mi ? Niye sevdim ki belki de neyini sevdin diye sormadık mı kendimize ? Sormuşuzdur . Aslında o kişi sizin değerlinizdi. Uyumadan önce , uyandıktan sonra belki de aklınıza gelen ilk şeydi. Artık hatırlamak istemediğiniz , sizi hatırlatınca üzen bir anı olmadı mı ? Belki deli gibi o silemediğiniz eski fotoğraflara bakamıyor , sosyal medyadan hesabına girmemek için deli gibi sabrediyorsunuz. Şimdi bakarsam yine bakacam , sonra yine yine diyorsunuz kendinize. Gezdiğiniz sokaklar , gittiğiniz kafeler lokantalar hepsi sana onu hatırlatıp duruyor. Oralara girmek istemiyorsun . Yalnız başıma mı girecektim be diye hayıflanmak istemiyorsun. Artık kendi yarattığınız bir sınavı yaşıyorsunuz. Artık onun umurunda bile değilim sen ne yapıyorsun kendine gel , Sen güçlüsün diye iradenizi , iç sesiniz ile güçlendirmeye çalışıyorsunuz değil mi ? Bu mudur yani sevmenin bedeli ? Onu görmenin , onu sevmenin , onunla hayal kurmanın bedelini ileride stres yaşamak , üzülmek mi ? Onun artık sizinle değil başkasıyla olabileceği ihtimalinin bu dünya üzerinde artık matematiksel bir değeri olacağını düşünmek ne acı. Hele kulağında kulaklık sokakta artık kendinle yürürken kendine şu soruyu sormak mı gerekiyordu bazen. Sevdik ne oldu ki ?