Geçtiğimiz şubat havanın mevsimine göre yumuşak olduğu bir akşam sıhhıyede abdi ipekçi parkında havuzun kenarındaki bankların birinde oturuyordum. işten yeni çıkmıştım, monoton hayatımdan gayet sıkkın öylesine dolaşıyım diye o saatte oradaydım. Ankarayı bilenler kafalarında canlandırsın. Bu arada doğma büyüme Ankaralıyım.

Akşam vakit ilerledikçe hava soğuyordu, dışarda insanlar evlerine gitme telaşı içersindeydi. O saate o soğukta bankta oturan sadece ben vardım. Ben de kulağımda kulaklık gelen geçeni izliyordum ama sadece bakıyordum aklım başka yerdeydi. O vaziyette ne kadar oturdum bilmiyorum ama kendime gelmemi sağlayan hafif bana doğru eğilerek el sallayan bir kızdı. Daha doğrusu gördüğüm şey gözümün önünde sallanan gri eldivenli narin bir el..

"Hey" dedi, "duymuyor musun?" Kafamı kaldırdığımda o an gerçek mi hayal mi farkına varamadım. Sanki yüzyıllar önce unuttuğum eski bir dost bana sesleniyordu. Bu gördüğüm yüzü unutmak yıllarımı almıştı. Şimdi ise hatları biraz daha belirginleşmiş, eski çocuksuluğundan kurtulmuş kalbimin derinliklerinde hatırladığım bir yüze bakıyordum. Bu oydu, lisedeyken konuştuğu başka biri olduğu için kendisine açılamadığım platonik aşkım.